Kun je niksen zonder je schuldig te voelen? Dag 1 van m’n 30 dagen wandel- en meditatietocht draagt het thema vertragen. Ingezet door een vrouw die ik zie joggen door het bos. Terwijl ik alleen maar lang- en langzamer zou willen lopen om te kunnen vertragen. Na een half uurtje op weg te zijn, laat ik m’n lichaam al neervleien tegen een stevige boomrug. Een buizerd, een zanglijster, roodborstje, een bonte specht en tientallen andere vogels laten hun lentekriebels klinken. En ik voel dat een enorme maatschappelijke moeheid m’n benen uit wil vloeien. De gedachte aan 30 dagen de tijd nemen om dit vertragingsproces te laten voltooien stemt me gerust. Dit is zo nodig. De behoefte om helemaal tot stilstand te komen, alleen m’n eigen energie nog te hoeven ervaren.
De gedachte popt op dat dat misschien wel egocentrisch is. Want al die mensen die nu hard werken voor hun geld, hun baas, om een auto te rijden, de kinderen te eten kunnen geven, droog en warm te kunnen leven, een opleiding te kunnen volgen.
En dan zit ik hier in de zon te ‘niksen’. Ja, dit is 1 van de kerngedachten waarom ik deze 30 dagen wandeltocht doe. Want hoe kan het dat deze gedachte opkomt, terwijl ik mijn zaakjes prima voor elkaar heb, niemand tot last ben en me ook niet onttrek aan het systeem.
De indruk wekken dat je ergens aan mee moet doen om erbij te horen en mee te tellen, of de indruk wekken dat je pas gelukkig kunt zijn als je dat ene product in je bezit hebt, of de indruk wekken dat je iets ervaren moet hebben om te kunnen zeggen dat je geleefd hebt, misschien is dat pas egocentrisch.